Les 22... (Hoofd in de wolken...)

15-11-2008

Al een paar dagen hield in de weersvooruitzichten ernstig in de gaten. Vandaag stond de volgende les weer op de planning. Het was al weer een maand geleden dat ik had gevlogen dus werd het wel weer een keer tijd. Het zou dan ook jammer zijn als deze les niet door kon gaan. Vanmorgen leek de bewolking lekker op te trekken maar vanmiddag begon deze weer te zakken. Volgens de Metar en de Taf hing deze bewolking inmiddels op zo'n 1500 ft met zicht 10 km. Het zou moeten kunnen dan.

Van de week had ik via de mail al met Victor afgesproken dat we het nodige bovenwerk zouden gaan doen. Slow flights, Stall's in allerlei vormen, steile bochten, noodlandingen en de voorzorgslanding. Deze laatste was bij mij nog niet aan de orde geweest en dus nieuw. Wel had ik de procedure reeds in het oefeningenboekje doorgenomen, maar dit omzetten in de praktijk is dan toch net ff wat anders. Met name de procedure bij noodlandingen zit voor mijn gevoel er nog niet lekker in. Het vreemde is dat als ik 'droog' oefen de gehele procedure er vlot uit komt. Maar als ik het dan in het echie doe, de vlotheid nog ver te zoeken is.

Rond kwart over twee kwam ik op de club aan. Victor zat nog een debriefing met mijn voorganger te doen. De SVT was nog niet terug, zodat ik nog niet de walkaround kon doen. Plots werd er aan de bar aan de bel getrokken. Een van de leerlingen van de club was net voor zijn PPL geslaagd en gaf een rondje. Even feliciteren natuurlijk en een colaatje incasseren…

Zelf twijfelde ik een beetje of het zin had om de lucht in te gaan. De bewolking kwam steeds verder naar beneden had ik het idee, hoewel de Metar dit niet direct aangaf. Rembrand, die net met de SVM een solootje had gevlogen gaf ook aan dat met name boven de stad de wolken op 1200 ft hingen. Hij heeft van de week zijn examen en wilde nog even wat oefenen. Alvast Succes Rembrand!!! Na een kort overleg met Victor zag hij geen enkel probleem tot het doen van de vlucht dus belde ik de FIO voor het flightplan. Tegen 15:00 uur rolde de SVT het platform voor de club op. José Oortwijn had ook net zijn solo gedaan zodat de kist lekker warm was. Na de inspectieronde konden we direct weg. Calvin was alvast achterin gestapt maar bedacht zich echter en stapte weer uit met een ietwat sip gezicht. Hij had gehoord dat we de full-stalls zouden gaan oefenen. Kennelijk had hij hier niet zoveel zin in. Nu is een full-stall achterin de kist ook niet echt een lekker gevoel. Aangezien het (mee)vliegen natuurlijk wel leuk moet blijven besloot hij dus niet mee te gaan. Aangezien hij altijd een flink aantal foto's maakt tijdens de vlucht, dit keer dus geen foto's.

De startup en taxi werden aangevraagd en we taxieden naar Holdingpoint RWY 24 Intersection V2. Onderweg heb ik nog aan de toren de wijziging in het vluchtplan doorgegeven. Twee personen aan boord in plaats van drie. Na de Runup-checks kreeg ik mijn take-off clearance. We zouden vandaag weg gaan met een shortfield take-off. Dus zoveel mogelijk aan het begin van de baan. Vol op de rem, vol gas en zodra het vermogen 100% aangeeft de remmen los. Zodra de snelheidmeter 55 kts aangeeft trek je de kist los van het asfalt en laat je de snelheid oplopen tot de klimsnelheid. Dat ging goed…

Aangezien het de bedoeling was dat we via de Romeo-departure zouden vliegen draaide ik een linker bocht in na het passeren van de Schie. Helaas had ik de wind hierbij niet goed ingeschat zodat de bocht te kort was en ik teveel over Overschie heen vloog. Helaas kon ik door het wolkendek niet hoger klimmen dan 1300ft. Voor de zekerheid dit maar even gemeld aan de Toren. De Toren waarschuwde mij voor een boven Rotterdam hangende helicopter. Bij het boven de kralingseplas indraaien naar de Brienenoordbrug zag ik deze helicopter hangen, Victor melde de toren dat we (in ieder geval ik) de helicopter in zicht hadden. Bij het aanvliegen naar Romeo heb ik een slowflight van 70 kts uitgevoerd zonder hoogte te verliezen. Uiteindelijk moest ik toch wat zakken naar 1200 ft daar we met ons hoofd af en toe door de wolken gingen. Uiteindelijk afgemeld bij de Toren.

Met een linker bocht vlogen we naar het laagvlieggebied. Helaas hing de bewolking te laag om full-stalls te kunnen oefenen, zodat we alleen de approaches to stall konden doen. Na de inside en outsidechecks eerst een clean stall. Dus gas dicht en de neus omhoog tot het moment van het geluid van de stall-indicator, de onderkant van de groene lijn op de snelheidsmeter of het trillen van de kist. Na het klinken van het stall-signaal gaf ik vol gas en hield de neus aanvankelijk hoog. De snelheid liep weer op alleen gaf ik iets te weinig rechter voeten. Nog maar een keer proberen. De tweede keer ging ook lekker zonder hoogte te verliezen. Ook met de voeten ging het dit keer goed. Nu maar ééntje in landingsconfiguratie. Dus vermogen op ongeveer 30/35% en flaps standje 2. Het duurde wat langer voordat ik eindelijk op stall-snelheid zat. De flapps staan nu eenmaal een lagere snelheid toe en het gas stond natuurlijk niet helemaal dicht. Ook deze oefening liep lekker.

Zullen we een steile bocht draaien? Is goed. Eerst maar een bocht over rechts. De hoogte bleef er lekker in alleen wel oppassen dat de kist niet terug rolt. Daarna nog een bocht naar rechts die ook lekker gat. Alleen moet ik van Victor wel iets overtuigender naar buiten kijken alvorens de bocht in te zetten.

Tijd voor een noodlandingsoefening. Geheel 'onverwacht' trok Victor het gas weer dicht. Hoewel niet vloeiend, kwam toch de hele procedure eruit. Het veld werd gekozen en ik maakte mij op voor een 'noodlanding'. De noodoproep werd gedaan, de passagiers in de crashhouding gezet, de brandstofkraan dicht en de transponder op 7700. De kap ontgrendeld en vlak voor de 'landing' de stroom eraf. De enginemaster had ook nog uit gekend. Uiteraard werd het voorgaande niet daadwerkelijk gedaan, omdat we dan echt in het veld hadden moeten 'parkeren'. Het gaat er natuurlijk om dat je aangeeft wat je moet doen. Op het moment dat alleen nog de landing zou resteren, gaf Victor de 'Go-around' aan. Dus Gas erop en klimmen maar weer. Niet vergeten de kleppen eraf te halen Arjan…

Toen was het tijd voor de voorzorgslanding. Het is natuurlijk niet te hopen dat je het meemaakt, maar in het geval dat er tijdens het vliegen dermate iets gebeurd, en de vlucht moet onderbroken worden terwijl er geen vliegveld in de buurt is, dan zal het vliegtuig op een geschikte plaats veilig aan de grond gezet moeten worden. Er zit natuurlijk veel overenkomst met een noodlanding in, echter in dit geval heb je nog motorvermogen over. Allereerst zal er een geschikt veldje gevonden moeten worden. Dit veldje zal dan geïnspecteerd worden door er twee keer langs te vliegen op 200 ft. Een soort cirquit, maar dan zonder landing. Asl het veldje wordt goedgekeurd dan klim je weer uit naar 500 ft en maak je een volledig cirquit. De downwind wordt hierbij verlengd zodat je een lange final kan vliegen. Het is de bedoeling dat je zo laag en langzaam mogelijk het veld benaderd, zodat je zo snel mogelijk stil staat om zoveel mogelijk schade te vookomen. De inspectievlucht langs het uitgekozen veldje ging een beetje rommelig. Dat kan de volgende keer zeker beter. Het is dan verstandig om een veldje uit te kiezen aan de linker kant zodat je het beste zicht hierop hebt. Uiteindelijk kwam ik best wel goed uit voor de eigenlijke 'landing'. Victor gaf wel aan dat ik meer vermogen zou kunnen terug nemen bij het draaien naar base zodat er meer hoogte verloren zou worden. Het is echt de bedoeling dat je de kist 'hangend aan de motor' neer zet. In het gekozen veldje zaten een aantal ganzen rustig te grazen. Ze lieten zich niet verstoren door mijn 'low pass'. Victor stelde voor om nog een tweede circuit te vlieg. Ach, we waren er nu toch. Ook de tweede poging kwam goed uit. Wederom bleven de ganzen ongestoord. Victor gaf de 'Go around' zodat ik het gas er weer op zette. Iets te snel naar de zin van Victor haalde ik de flaps terug. Maar alles was onder controle. Direct hierop trok Victor weer het gas eraf. Alsof het automatisme was, drukte ik de neus naar beneden om de snelheid erin te houden en wees een veldje aan voor landing. Victor was tevreden.

Hierna klommen we weer naar 1500 ft. En weer tegen het wolkendek aan. Omdat we nu lekker bezig waren hebben we nog maar een keer een noodlanding gedaan. Ook deze liep wel lekker. Tijd om maar weer eens naar huis te gaan via de Mike-arrival. Eerst orienteren waar we zitten. In de verte zag ik de drie windmolens staan bij Gouda. Een markant punt in de buurt van Mike. Dus zette ik koers in de richting van de windmolens. Ik wilde de toren op gaan roepen om me aan te melden. Echter, ik moest eerst nog iets anders doen volgens Victor. Na even volledig wezenloos uit mijn ogen te hebben gekeken bleek dat ik de ATIS nog niet had uitgeluisterd. Lekker snugger Arjan... Hoe kan ik dat nu vergeten. Nu was ik er tijdens de oproep wel achter gekomen omdat ik natuurlijk geen letter voor de weersinformatie had kunnen geven, maar dat is natuurlijk te laat. Eerst de ATIS dus en daarna aangemeld bij de Toren. De toren wees ons nog op een helicopter boven Moordrecht die ik even later inderdaad zag hangen. Bij Oscar zag ik nog verkeer van Romeo komen. Na Papa een cross in the middle voor een righthand Downwind RWY 24. Victor daagde mij uit tot een precisie landing op de drempel, op de manier van de voorzorgslanding. Dus verlengde ik de downwind en draaide ik in naar Final. De achterpootjes kwamen precies op de drempel terecht. Heel goed!! Om niet te lang te hoeven taxien deed ik het gas er weer op om zo nog een paar honderd meter te vliegen naar V3. De flapless landing resulteerde in een shimmy op het neuswiel. Jammer...

Taxi to Lima...

Bij de club aangekomen hebben we de SVT weer op stal gezet. En omdat er toch niet meer gevlogen werd ook de SVM en de SVQ.

Bij de debriefing gaf Victor aan dat ik al aardig het examen standaard begon te naderen. Als enige moest ik wel erg hebben in het ophalen van de flapps en zeker niet te steile bochten te maken in een circuit. Nou als dat het, overigens niet onbelangrijke, enigste is, dan mag ik zeker tevreden zijn met deze vlucht. Na twee biertjes kon ik dus tevreden naar huis.

Tot de volgende keer...

Hier de gevlogen route in Google Earth.