Flight 50... (Club2009 Vlucht Channel Islands 3-3...)

De volgende ochtend schoof een ieder gelijdelijk aan aan de ontbijttafel. We hadden dit keer de keus uit een english- en een continental breakfast. Enige ervaring met vooral de engelse variant, koos ik heel stoer voor de continentale versie. Sommige van ons, nog stoerder, de engelse variant. Mijn croisant was echter van mening dat deze vanmorgen de rol van servet moest spelen. Het leek erop dat al het vet uit de keuken door dit stukje brood was opgenomen. Ik bestelde dan ook maar een andere die een wat kleiner identiteitsprobleem had.

Na het ontbijt werd de rekening voldaan en de taxie gebeld. Helaas was er maar één taxie beschikbaar zodat eerst de PIC's voor de eerste leg naar het veld konden gaan om de vluchtvoorbereiding alvast uit te voeren. De anderen zouden daarna volgen. Als een ware rally-coureur bracht de chauffeur ons in de oplaatbare prius naar het veld en zette ons af bij de Jersey aeroclub. Op het terras zocht ik een tafeltje uit om de vkucht op papier te zetten en de nodige berekeningen te doen.

Van Flight 50...

Snel daarna kwamen ook weer de overige op de club aan. Marcel en Oscar deden alvast de walk-around. Dat scheelt weer tijd. Zowel wij van de VZV, alsook de bemanning van de VSY besloten hier de tanks zo vol mogelijk te gooien. De heren van de SVT niet, iets waar ze achteraf 'spijt' van zouden krijgen, maar dat lees je verderop wel...

Voor de Jet-A1 moesten we elders op het veld zijn. De heren van de VSY hadden de luxe dat de tankwagen kwam voorrijden. Nadat we dus geheel klaar waren voor vertrek, taxieden we naar de pomp. Daar aangekomen was het even spannend of de tankwagen wel wist dat wij hier zouden wachten. Dit vermoeden werd gevoed doordat de toren aan ons vroeg of de pompwagen was ingelicht... Een kort telefoontje naar de Aeroclub leerde ons dat de balie-medewerker de pompwagen had gebeld op het moment dat ie ons zag uittaxien. Die beste knul had de boel daar goed in de gaten.

Even later kwam de tankwagen dan ook aanrijden en werd de VZV van het zo nodige vocht voorzien.

Van Flight 50...

Instappen maar weer dan. Bij het holdingpoint aangekomen meldde Marcel ons ready for departure. De toren gaf ons aan dat de Aeroclub nog had gebeld met de mededeling dat er een GPS op één van de tafels was gevonden. Of die soms van ons was. Nu hing de mijne aan het raam, en zat die van Marcel in de tas en ook Oscar miste de zijne niet. Dus na een negatief antwoord mochten wij oplijnen en kregen we de clearance voor take-off.

Nadat we weer airborn waren maakte ik een rechter bocht in de richting van St. Hellier zodat we nog even een mooi beeld hadden op deze havenplaats. Via het reportingpoint Seast moesten we uiteidelijk weer in de richting van het franse vaste land vliegen. Met stapjes van 1000 voet mochten we uiteindelijk hoogte maken, en zette de controller ons over naar zijn franse collega. Boven het Franse vaste land aangekomen vroeg Marcel toestemming om te klimmen naar Fl75. Daar had deze beste man geen problemen mee, dus zette ik de neus in de klimstand. Op naar het nieuwe persoonlijke record as P.I.C. Zo vogen we hoog over het vliegved van Caen heen, uiteraard na toestemming van de controller. Na Caen zette ik de daling in.

Het veld van Bernay moest van de noordkant worden aangevlogen en in het alerbeste frans gaf Marcel onze positie door. Even later stonden we weer op het franse gras. De andere twee kisten stonden er al.

Van Flight 50...

Bernay is een redelijk stil veld, althans op dat moment. Een oude fransoos zorgde er voor de koffie en Oscar regelde verder de formaliteiten. Lang zijn we niet blijven hangen op het veld, aangezien we natuurlijk van engelse tijd weer op franse tijd stonden, hebben we een uur 'verloren', en dat merk je best wel.

Dit keer was Marcel de PIC en deed Oscar de radio. Redelijk achter elkaar vertrokken we weer voor de tweede leg van die dag. Ik kroop achterin met de camera in de aanslag. Het is een schitterende omgeving en vooral de meanderende Seine is een prachtig gezicht. De Picas knipperde en piepte zenuwachtig gedurende een lange tijd. Hoewel op dat moment niet in zicht vermoedde we dat het één van de andere kisten was die iets hoger bij ons in de buurt vloog. Dan heeft een hoogdekker toch best beperkt zicht naar boven en aangezien de andere kist zeker een laagdekker was, en dus waarschijnlijk ons niet kon zien, is oppassen op zijn plek.

Via Abbeville vlogen we min of meer in een rechte lijn naar het entrypoint van Het vliegveld van Merville Calonne. De franse controller liet duidelijk haar voorkeur merken voor het overige franse verkeer. Wij moesten zelfs bij het entrypoint in een halve holding aangezien een andere franse kist voorrang kreeg. De communicatie verliep erg stroef. Ik verbaas mij er toch iedere keer weer over waarom engels niet gewoon standaard wordt in de luchtvaart. Dat zou de veiligheid toch echt ten goede komen, en veiligheid staat toch hoog aangeschreven in de luchtvaart. Ach ja... een eindeloze discussie.

Op het platform troffen we ook de anderen weer aan. Op het GA-platform is werkelijk helemaal niets te beleven. Zelfs een frisdrankautomaat ontbreekt, en eerlijk gezegd hadden we allemaal toch best wel trek. Het restaurant lag aan de andere kant van het veld, waar we dan eerst naar toe zouden moeten taxien. En het was daarnaast ook niet eens duidelijk of het restaurant uberhaupt wel open was. Verder zou dit allemaal extra tijd kosten, tijd die we zeker niet hadden. De SVT had brandstof nodig. Dat leverde een ander onvoorzien probleem op.

Van Flight 50...

Op zaterdag konden gasten geen gebruik maken van deze pomp, zonder daarvoor de juiste kaart te hebben. En die hadden we natuurlijk niet. Wat nu? Het initiele uitwijkveld had wel gehaald kunnen worden, maar het nieuwe uitwijkveld daarvoor weer niet. Wieke regelde uiteindelijk via de lokale vliegclub dat hij via hen kon tanken en afrekenen. Maar, degene die daarvoor de kaart had, zat nu in een les en was dus aan het vliegen. Daar moest op gewacht worden... En wat doe je dan als groep, als één van de kisten een probleem heeft? Precies, a la Top Gear laat je deze kist, inclusief bemanning achter en gaat de rest gewoon lekker verder hahahaha... Uiteraard wisten we dat het goed zou komen. Er waren echter een paar personen die zeker op tijd weer terug op Rotterdam wilden zijn in verband met andere afspraken...

Dit keer kroop Oscar achter de yoke en deed ik de radio. Nog voordat we de CTR verlieten hoorden wij de SVT al weer voor een startup vragen, dus was de fuel toch nog sneller aan boord dan we dachten. Nat het verlaten van de CTR konden we ons gelijk aanmelden bij Brussels Info, en vlogen we even later Kortrijk over. Leuk om dat weld eens uit de hoogte te bekijken. De belgische controller had het ontzettend druk. Als gevolg van het schitterende weer, was het natuurlijk aardig druk in de lucht. En dan blijkt ook dat lang niet alle vliegers zo makkelijk en duidelijk gebruik maken van de radio. Dat wijzelf van een geconroleerd veld komen is dan echt wel een dikke pré. Dan wordt de RT er met de paplepel ingegoten. De controller lietr zich echter op geen enkele wijze van de wijs brengen en ook niets van enige stress was hoorbaar in zijn stem. Het was zelfs humoristisch om te horen hoe hij met deze situatie omging en onduidelijkheden oplostte... Super...

Na Brussels Info schakelden we over naar Dutchmil om deze alleen maar uit te luisteren. Tijd voor Rotterdam Tower. Ik meldde ons aan en een vertrouwde stem begroette ons... Via Oud Beijerland vlogen we de CTR binnen en even later zette Oscar ons netjes op de grond. Via de club, waar oscar ons eerst afzette, taxiede hij de VZV terug naar de Hangar.

Uiteraard werd er op de club nog een biertje gedronken waarna een ieder huiswaarts ging...

Een geweldige trip met een super gezelschap. Veel lol en weer veel ervaring opgedaan. Die kanaaleilanden zijn een geweldige bestemming, waarbij ik mij uiteraard realiseer dat we het geweldig getroffen hebben met het weer...

Heren, allemaal bedankt voor deze supertrip. Op naar de volgende...

Hier de foto's en hier de track in google earth...