Les 10... (O SOLO Mio)

09-04-2008

Zoals eerder in het blog aangegeven heb ik inmiddels mijn groene papiertje van de medische keuring binnen. Aangezien ik gisterenavond de theoriecursus 'Communicatie' had, heb ik direct bij de balie het keuringsbewijs laten registreren. Victor was ook op de club zodat ik ook hem direct het goeie nieuws kon vertellen. Aangezien vandaag de volgende les op het schema stond hebben we direct maar de planning van deze les doorgenomen. De Solo hing natuurlijk al een tijdje in de lucht, en nu het groene papiertje binnen was stond dit licht dus ook op groen. Als alles volgens planning zou lopen dan werd Midden Zeeland het veld waar arjan 'ontmaagd' zou worden door de PH-SVT…

Vandaag zou het dan gaan gebeuren. Het weer zag er goed uit vandaag en ook de wind stelde niet veel voor… Yes! De hele dag heb ik met kriebel in de buik op kantoor rond gelopen. Daarna nog ff snel naar huis om de spullen op te halen en in de auto naar de club. Onderweg heb ik mijn beste maatje Ton opgehaald. Ik had hem beloofd om een keertje mee te nemen, dus vandaag was daarvoor een mooie gelegenheid.

Rond half vijf kwamen wij op de club aan. Bij de ingang van Rotterdam Airport werden we nog even tegengehouden door een bromsnor op een opgevoerde solex. Een aantal donkerblauwe auto's en een busje met een raar kenteken (iets met AA-nogwat) waren kennelijk te laat en hadden haast om hun vliegtuig te halen… (achteraf bleek dat dit het koninklijk ontvangstcomité was voor de Braziliaanse President)



Victor stond in de club al enigszins ongeduldig op en neer te huppelen. Niet zo zeer omdat ik niet op tijd zou zijn of zo, maar meer omdat de PVT nog niet binnen was. Nu komt dat wel vaker voor natuurlijk, maar er was nog een volgend 'probleem'. De PVT had voor die dag nog maar vier vlieguren over voordat de kist in onderhoud was. Martijn Moret was nu met deze kist weg, zodat we nu dus geen zicht hadden op de resterende uren. Gezien de planning zouden we zo'n twee uren nodig hebben. We zouden natuurlijk ook met de PVU kunnen gaan, maar deze zou pas om vijf uur terug komen. Daardoor zouden we wat krapper in de tijd komen… Degene (Tom) die nog met de SVU zou weggaan was inmiddels ook gearriveerd, zodat Victor aan hem vroeg of hij bereid was van kist te ruilen als de PVT onvoldoende uren zou overhebben. Dat was geen probleem (thnx). Aangezien het mooi weer was wachtten we buiten in spanning de komst van de kisten af.



Enige tijd later kwam Martijn met de PVT het platform voor de club oprijden. Victor, behulpzaam als hij is, gaf Martijn de Pushback op de parkeerplek en informeerde naar de stand van zaken. Er waren nog ruim twee uur beschikbaar, en in de tank zat iets meer dan een kwart. Normaal gesproken zou je de kist eerst aftanken, maar in dit geval deden we dit niet. We zouden gezien de tijd, en nog een hele goede reden (waarover straks meer) op EHMZ gaan tanken. Na een kort rondje rond de kist liet Ton zich gewillig achterin vastbinden, bewapend met een fototoestel en videocamera. Na het gebruikelijke ritueel werd er naar V4 RWY 06 gehobbeld voor de engine run-up waarna ik een take-off clearance kreeg.



Na take-off zijn we via de Hotel-departure richting Hoek van Holland gevlogen. Bij Whiskey meldde ik mij bij de toren: "PVT is leaving the CTR over Hotel". Oeps… Nog voor ik mijn foutje kon herstellen, kreeg ik de bevestiging van de Toren: "Roger, PVT, frequency change approved". Met een vragende blik in mijn ogen keek ik Victor aan… Herstellen? Maar Victor vond het wel oke zo, dus geen herstel. De CTR waren we inmiddels al uit en Hotel lag vlak voor ons. Victor stelde de GPS is op EHMZ om zo een richting te krijgen naar EHMZ. Op 1600 feet scheerden we zo naar het Zeeuwse.



Abeam de Zeelandbrug melde ik mij bij Midden Zeeland Radio voor de Aerodrome information. RWY 27 was in gebruik. Dat kwam mooi uit, met in het achterhoofd de aanstaande Solo, omdat ik deze al eerder had aangevlogen. We spraken af dat we eerst een paar T/G's zouden doen met z'n drieën aan boord. Zo gezegd, zo gedaan… In totaal hebben we drie normale T/G's gedaan, dus met de standaard flaps-configuratie. Aangezien het lampje voor de brandstof al aardig begon te knipperen, besloten we nu maar om de PVT met het zo nodige vocht te verwennen. Dus parkeerde ik de kist naast de pomp. Nu doe ik dat met de auto wel vaker, maar nu moet je natuurlijk wel rekening houden met de vleugeltjes en dus meer afstand houden. Geen probleem, alsof ik het dagelijks deed… Overigens, die handle rechts van mij is geen handrem… :-) Volgooien die hap!!!







Zouden ze ook airmiles geven?

Victor was in de tussentijd naar de Havendienst gelopen, kennelijk om de heren daar voor te bereiden op wat zou gaan gebeuren ;-) Bovendien moest er nog een vluchtplan ingediend worden voor de terugvlucht. De heenvlucht had ik zelf al via Internet ingediend. Na de tankdop er weer op te hebben gedraaid liep ik met Ton ook naar de Havendienst. De brandstof moest natuurlijk ook betaald worden (lees: voorgeschoten). Nu hebben ze op Midden Zeeland een hele leuke actie lopen. En daar komt de tweede reden dan ook van onze tankbeurt op Midden Zeeland. Indien er hier een Overland Landing wordt gemaakt én er wordt minimaal 50 liter brandstof getankt én er wordt gebruik gemaakt van het restaurant, dan betaal je voor de T/G's helemaal niets!!! Dat is natuurlijk heel interessant…

Na betaald te hebben kroop ik samen met Victor in de kist. Deze stond immers voor de pomp, en we wilden geen lange rij creëren ;-). Ton bleef even achter. Nu met één persoon minder en 70 liter diesel erbij hebben we nog twee T/G's gemaakt. Daarna een full-stop…



Het grote moment was aangebroken!!! Victor vond dat ik het maar alleen moest gaan doen en stapte uit. Nog wat kleine instructies en de dicht met die canopy… Helemaal alleen in dat hokkie… Ton stond al met de videocamera het geheel te filmen. Gas erop en rollen maar, naar het begin van de startbaan. Al zwaaiend had ik niet in de gaten dat er net rechts achter van mij een andere kist aan kwam taxiën. Met de radio bracht hij mij op de hoogte van zijn aanwezigheid. Ik heb hem voor laten gaan zodat hij eerder weg kon. Bovendien leek het mij niet echt relaxed om aan mijn allereerst solo take-off een andere kist achter mij te hebben die ook graag snel weg wilde. De piloot van de andere kist werd door de havendienst op de hoogte gebracht dat het mijn eerste solo was, wat hij overigens al had begrepen.



Daar stond Arjan dan. Na goed te hebben gekeken of er iets van verkeer op base of final zat, meldde ik via de radio dat ik de 'lining up for departure' ging doen. Mocht er toch nog ander verkeer zitten, dan hebben ze in ieder geval mijn intenties gehoord. Daar gaat ie!!! Gas erop, bij 60 kts lostrekken en Arjan was los… De Solo was een feit! Geweldig gevoel…



Victor had van te voren aangegeven dat hij het aan mij overliet hoeveel T/G's ik wilde maken, twee? vier? Kijk maar, het was mijn feestje... Ik had van te voren uiteraard geen idee hoe het alleen vliegen zou bevallen. Dus het aantal T/G's was voor mij ook nog een vraag. Inmiddels hoorde ik op de radio was ander verkeer naderen. Ik zou dus niet alleen in het circuit hangen. Reden te meer om regelmatig over de radio mijn positie en intenties te vermelden. Van thuis had ik een hand-luchtvaartscanner meegenomen. Deze had ik aan Ton gegeven zodat hij op Midden-Zeeland radio kon meeluisteren. Op deze manier kon Victor dus ook mij horen. Ok, tijd voor de eerste T/G. Door een crosswindje van 340 werd ik (weer) links van de center-line geduwd. Dus opsturen om zo recht voor de baan te komen. Full-flaps, snelheid constant houden en een beetje spelen met het gas voor het juiste glide-path. Op het laatste moment links wat voeten en tegensturen met de stick en het gas eraf, afvangen……. Dat was de eerste landing, jihoeeeee. Gas erop en weer verder…



Op een gegeven moment had ik geen idee meer hoeveel T/G's ik had gedaan. Twee? Drie?... Nou ja, wat maakt t uit. Het was mijn feestje en ik mocht het zelf bepalen. Bovendien waren ze gratis, dus waar zou ik me druk over maken. Ik was veel te druk met genieten. Bovendien zal Victor het wel hebben bijgehouden, en anders de havendienst. (We zaten immers niet op Seppe, hè Marcel). In één van de circuits joinde er een ander kist met een Franstalige pilote, terwijl ik op crosswind zat. Terwijl ik naar downwind draaide melde ik op de radio mijn positie en dat ik verkeer voor mij had. Dan wist zij, de havendienst, Victor en Ton dat ik haar had gezien. Dit was dan ook de reden voor mij om mijn downwind te verlengen. Dit kwam mooi uit, want op het moment dat ik op base zat, meldde zij dat ze de RWY had verlaten. Ik had dus weer vrij baan… Na weer doorgestart te hebben, meldde ik op downwind dat ik nog eenmaal een T/G zou maken, tot vreugde van Ton en Victor. Hierna vond ik het toch wel weer tijd worden om voor de full-stop te gaan.



Na de landing stond Victor al te seinen waar ik de PVT moest parkeren. Motor uit en kap open en de felicitatie van Victor. Met een gigantische smile op mijn gezicht stapte ik uit en vloog ook Ton mij om me nek, goed gedaan jochie!!!



Om de solo te vieren, en niet in de laatste plaats de T/G's gratis te houden, hebben wij in het restaurant een bak koffie genomen met een heerlijke appelpunt. Wat mij achteraf eigenlijk verbaasde is hoe relaxed ik eigenlijk gevlogen heb. Ik had verwacht dat ik veel zenuwachtiger zou zijn en dat ik toch wel meer gespannen in het vliegtuig zou zitten. Immers, niemand naast je die nog eventueel in kan grijpen als het mis dreigt te gaan… Aan de andere kant, waarom zou het mis gaan. Als ik er niet aan toe was geweest dan had Victor mij natuurlijk niet laten gaan.



Na de voorzorgs-sanitaire stop, en het beleefdheidsbezoek aan de havendienst was het tijd geworden om de PVT thuis te gaan brengen. Victor vroeg of ik nog speciale wensen had voor deze toch al zeer speciale les. Daarom stelde ik voor om zo hoog mogelijk terug te vliegen en dan via de waterweg terug naar het veld te gaan. Als het dan mogelijk was zou vanaf Vlaardingen een straight in RWY 06 zeer wenselijk, omdat we dan over mijn huis, die van mijn moeder en die van Ton's moeder zouden vliegen.



Taxiënd naar de kop van RWY 27 stelde Victor voor om een short-field take-off te doen. Deze had ik niet eerder gedaan. Bij short-field take-off is het de bedoeling om zo weinig mogelijk RWY te gebruiken en zo snel mogelijk de lucht in te komen. Na het oplijnen, beide pootjes op de rem, 100% vermogen, pootjes los, stick iets naar achter om het neuswieltje te ontlasten en zo snel mogelijk loskomen. Nu zaten we natuurlijk met drie volwassenen in de kist, met een volle tank, dus viel me dat short-field een beetje tegen. Ik had verwacht dat ie eerder los zou zijn. Maar goed ik had nu het gevoel van alleen in de kist natuurlijk nog een beetje in de vingers en dan gaat de take-off een heel stuk sneller…



Na ons uit het circuit afgemeld te hebben zette ik de neus in de klimstand met 80 kts. Aangezien we van plan waren om de TMA van Rotterdam binnen te vliegen nam Victor de RT over. Hij meldde ons aan en vroeg toestemming om te klimmen naar FL50. Van de vriendelijke dame aan de andere kant moesten we in eerste instantie op 2000 feet blijven en daarna doorklimmen naar 3000 ft. Aangezien er wat grotere jongens in de TMA zaten. Uiteindelijk kreeg ik toestemming om door te klimmen naar FL50. Wat een geweldig uitzicht heb je dan, zelfs ondanks een inversielaag op die hoogte. Dit is dan echt genieten. De lucht was stabiel, dus de PVT sneed als een scheermes door de TMA heen. Op een gegeven moment vroeg de dame van ATC ons of wij soms een direct wilde via het VOR-station PS. Normaal wordt dit gebruikt voor het (grotere) IFR-verkeer. Gezien het feit dat nu een Robin DR400/135 nu deze route aangeboden kreeg, betekende dus dat er geen ander verkeer werd verwacht. THE SKY OVER ROTTERDAM WAS MINE!!! Alsof het zo moest zijn bij deze bijzondere vlucht. Victor stelde voor om dan ook op FL50 te blijven en dan via Hoek van Holland, over de waterweg naar Rotterdam te vliegen, en dus over de CTR heen te gaan. Daarbij moesten we natuurlijk wel buiten de TMA van Amsterdam blijven. Dankzij de vriendelijke dame van ATC kregen wij ook hier toestemming voor. Geweldig om dan zo hoog naar Rotterdam te vliegen… Echt genieten…



Boven de euromast draaiden we een rechter bocht (180) om zo langs Hoogvliet en Spijkenisse terug te vliegen naar Maassluis. Van ATC kregen wij de opdracht daarbij de daling in te zetten naar 3000 feet, om zo bij Maassluis-West weer verder te dalen naar 1500 feet en de CTR binnen te vliegen. Aangezien er nog steeds geen ander verkeer zich had aangediend kreeg ik toestemming om via Maassluis naar Vlaardingen te vliegen en dan vanaf Vlaardingen een direct RWY 06 te krijgen. Het was zo rustig dat ik net voor Vlaardingen al een landing clearance kreeg. Met in de verte de zwarte plak asfalt van EHRD voor ons, vlogen we zo dus over mijn huis, langs die van mijn moeder en langs die van Ton's moeder.



Nu ik zo lang op final kon zitten, was dit een mooie gelegenheid om te zien hoe de Papi van RWY 06 werkt. Hierbij geldt de volgende ezelsbrug. "To much red, you're dead… to much white, you're all right". Met andere woorden: bij meer rood licht dan wit, dan zit je te laag. Heb je meer wit licht dan rood dan zit je te hoog. Het juiste glide-path is twee wit/twee rood.



Na de PVT weer met de wieltjes op de grond te hebben gezet, na iets te vroeg flaren, zijn we rustig naar de club gehobbeld. Omdat ik de laatste was voor die dag hebben we de kist weer netjes op stal gezet. In de club heb ik direct drie biertjes besteld om de Solo nog eens te vieren. Hoewel de bar eigenlijk net dicht was, werden ze toch nog geserveerd… Bij het invullen van de administratie bleek dat er nog vijf minuten vliegtijd over was voor de 500-uur beurt. Dus als iemand de kist op donderdag bij onderhoud heeft zien staan, dan was dit voor de reguliere beurt en niet door mijn solo :-) Ik heb alle onderdelen netjes op de kist laten zitten.



Wat een enorm goed gevoel geeft zo'n eerste solo, heerlijk!!!

Hieronder de gevolgen route, gek genoeg alleen de terugreis....

Groetjes
Arjan.

*** Lieve Pa, zoals beloofd… Deze Solo was voor jou… miss you!!! ***