Van te voren had ik al email-contact gehad met de Alpine-Segelflugschüle Zell am See. Deze club heeft een Robin staan, dus dat zal het probleem niet zijn. Wel met een safety-pilot natuurlijk. Ik wil maar een uurtje gaan vliegen, dus heeft het geen zin om me hier op deze kist te laten uitchecken.
De eerste afspraak stond voor afgelopen dinsdag. Het weer was echter de spelbreker in deze. Lage bewolking en lichte sneeuwval. Donderdag zouden we even bellen om het weer te bespreken. Dus werd ik die donderdag tijdens het ontbijt gebeld door deze vliegclub. De afspraak werd gemaakt voor 15:00 die middag.
Op LOWZ (Zell am See) aangekomen zag ik dat mijn safety-pilot de kist al aan het aftanken was. De OE-DYI is een kist die tevens gebruikt wordt voor het slepen van zweefvliegtuigen. Op de vleugel en in de cockpit waren zelfs een heuse achteruitkijkspiegel gemonteerd. Leuk om te zien. Verder heeft deze kist een geheel doorzichtige canopy. Het zicht rondom is dan ook geweldig. Het lijkt er zelfs op alsof je cabrio vliegt...
Even later liep de safetypilot de ontvangsthal binnen en keek wat vertwijfeld mijn richting in. Ik vroeg hem of hij mijn safetypilot was voor deze vlucht. Ahh Zjo you are selbst a pilot. Dat beloofde wat voor wat betreft de communicatie... Even later liepen we met z'n drieen over het platform naar de kist. Ik stapte aan de linker kant in en Calvin kroop achterin. Ik probeerde me zelf vast te snoeren met de heupgordel, wat slechts gedeeltelijk lukte. Een blik op het dashboard en het was duidelijk dat deze kist al de nodige vlieguren achter de rug had. Ik vroeg naar de checklist maar deze was er niet. Maar met een paar vingervlugge handelingen wist de safety de kist op te starten. Ik sloot mijn headset aan maar hier kwam vrjj weinig geluid uit. Wellicht ook de reden waarom de safety geen headset opzette. Ik hield de headset toch maar half op, al was het alleen maar tegen het motorgeluid. Communicatie met de havenmeester ging via de microfoon en over de speaker. De safety taxiede het eerste stuk naar het holdingpoint van RWY 26. Het viel mij gelijk op dat als hij wilde remmen dat dan de parkingbrake werd aangetrokken...
Na de Runupchecks was de kist voor mij. De twee kisten voor mij waren reeds in take-off gegaan zodat ik voor de line-up kon gaan. Ik kwam er dan ook snel achter waarom de parkingbrake werd gebruikt bij het remmen. Toen ik de kist tot stilstand wilde brengen trapte ik met mijn tenen in het luchtledige. Aan de pedalen zaten geen remmen...
Vol gas erop en een paar tellen later zaten we in takeoff. Even door klimmen naar cicuithoogte en dan een rechterbocht naar Downwind... Althans dat maakte de safety duidelijk met half engels, half duits en handgebaren. Ehh... maar als ik naar rechts draai dan zit daar zo'n mooie Cumulus Granitus, oftewel een berg, en loopt het terrein dus ook omhoog... Fiel elevation is dus duidelijk anders op downwind...
De SP maakte mij duidelijk dat ik gewoon door kon klimmen. Naar welke hoogte was me nog niet helemaal duidelijk maar na met zijn wijsvinger een aantal circels te hebben gedraaid bij de hoogtemeter werd het me duidelijk dat ik nog even te gaan had.
Als eerste vlogen we het dal van de Grossglockner binnen. Dit dal valt niet onder de noemer natuurpark en mag dus worden binnengevlogen. Al klimmend vlogen we steeds verder het dal in. Na een mooie view op de Grossglockner gebaarde de SP mij een 180 te maken en zo het dal weer uit te vliegen. Immiddels naderden we FL100... Onder ons schoven de mooiste bergkammen onder ons door. Erg indrukwekkend om nu zo'n bergkam over te vliegen en dan in zo'n diepte te kijken. Dit in het echt meemaken is toch echt anders dan dat je dit op TV ziet... Schitterend.
We maakten een bocht naar links om zo parallel aan het dak te gaan vliegen in de richting van Neukirchen. Onze vakantieplaats voor die week.
Inmiddels waren we boven FL100 uitgeklommen. Tijdens de opleiding leer je dat je nimmer langer dan een half uur boven dit level mag blijven zonder zuurstofapparatuur. Dit om hypoxy te voorkomen. Uiteraard merkte ik wel aan de ademhaling dat de lucht hier duidelijk ijler was. Af en toe moest ik echt een keer dieper ademhalen. Een stuk of vier keer vroeg de SP mij ook of alles in orde was. Hij vond mij wat rood in het gezicht, maar dat was volgens mij meer de effecten van de zon tijdens het skieen... :)
Uiteindelijk zijn we doorgeklommen naar FL124... Een nieuw hoogterecord voor mij. Wat is dat een ontzettend mooi uitzicht over die bergtoppen. Om niet te lang boven de 10.000 ft amsl te blijven liet ik de kist weer langzaam terugzakken naar FL95 ft. We vlogen het dal verder door naar Neukirchen alwaar ons hotel stond om daar om te keren en weer terug te vliegen in de richting van Zell am See. Maar uiteraard niet nadat we een orbit hebben gevlogen boven 'ons' skigebied.
De route ging verder in de richting van de ruwe bergtoppen in de buurt van Leogang. Zo vlogen we ook over Saalbach Hinterglem met de uitgebreide skipistes. Het is best indrukwekkend om die ruwe rotswanden naast je te zien. Als vlieger in Nederland zie je natuurlijk alleen maar onder je moedertje aarde. Hier geeft haar aanwezigheid een heel ander perspectief.
Uiteindelijk was het weer tijd om terug te keren naar het veld. We naderden het veld vanuit het noorden en de SP gaf aan dat we een direct final konen vliegen. Voor ons zat nog een motorglider zodat ik final wat langer aanvloog om zo ruimte te creëren.
Met een klein beetje extra throttle zette ik deze kist weer netjes op het Oostenrijkse asfalt. De parking brake hoefde niet gebruikt te worden omdat ik genoeg ruimte had om uit te rijden.
Meg een schouderklop van de SP taxiede ik de baan af en al slalommend om de plassen heen zette ik de kist voor de hangar. Ze mocht gelijk op stal.
Terug op het kantoortje van de vliegschool nog even de administratie en financiën afwikkelen en daarna nog even naar het terras voor een drankje en nagenieten van deze geweldige vlucht...
Wat een uitzichten...
Hier de route en hier de foto's...
Mocht je ooit in de alpen zijn. Maak van de gelegenheid gebruik!!!
Even later liep de safetypilot de ontvangsthal binnen en keek wat vertwijfeld mijn richting in. Ik vroeg hem of hij mijn safetypilot was voor deze vlucht. Ahh Zjo you are selbst a pilot. Dat beloofde wat voor wat betreft de communicatie... Even later liepen we met z'n drieen over het platform naar de kist. Ik stapte aan de linker kant in en Calvin kroop achterin. Ik probeerde me zelf vast te snoeren met de heupgordel, wat slechts gedeeltelijk lukte. Een blik op het dashboard en het was duidelijk dat deze kist al de nodige vlieguren achter de rug had. Ik vroeg naar de checklist maar deze was er niet. Maar met een paar vingervlugge handelingen wist de safety de kist op te starten. Ik sloot mijn headset aan maar hier kwam vrjj weinig geluid uit. Wellicht ook de reden waarom de safety geen headset opzette. Ik hield de headset toch maar half op, al was het alleen maar tegen het motorgeluid. Communicatie met de havenmeester ging via de microfoon en over de speaker. De safety taxiede het eerste stuk naar het holdingpoint van RWY 26. Het viel mij gelijk op dat als hij wilde remmen dat dan de parkingbrake werd aangetrokken...
Na de Runupchecks was de kist voor mij. De twee kisten voor mij waren reeds in take-off gegaan zodat ik voor de line-up kon gaan. Ik kwam er dan ook snel achter waarom de parkingbrake werd gebruikt bij het remmen. Toen ik de kist tot stilstand wilde brengen trapte ik met mijn tenen in het luchtledige. Aan de pedalen zaten geen remmen...
Vol gas erop en een paar tellen later zaten we in takeoff. Even door klimmen naar cicuithoogte en dan een rechterbocht naar Downwind... Althans dat maakte de safety duidelijk met half engels, half duits en handgebaren. Ehh... maar als ik naar rechts draai dan zit daar zo'n mooie Cumulus Granitus, oftewel een berg, en loopt het terrein dus ook omhoog... Fiel elevation is dus duidelijk anders op downwind...
De SP maakte mij duidelijk dat ik gewoon door kon klimmen. Naar welke hoogte was me nog niet helemaal duidelijk maar na met zijn wijsvinger een aantal circels te hebben gedraaid bij de hoogtemeter werd het me duidelijk dat ik nog even te gaan had.
Als eerste vlogen we het dal van de Grossglockner binnen. Dit dal valt niet onder de noemer natuurpark en mag dus worden binnengevlogen. Al klimmend vlogen we steeds verder het dal in. Na een mooie view op de Grossglockner gebaarde de SP mij een 180 te maken en zo het dal weer uit te vliegen. Immiddels naderden we FL100... Onder ons schoven de mooiste bergkammen onder ons door. Erg indrukwekkend om nu zo'n bergkam over te vliegen en dan in zo'n diepte te kijken. Dit in het echt meemaken is toch echt anders dan dat je dit op TV ziet... Schitterend.
We maakten een bocht naar links om zo parallel aan het dak te gaan vliegen in de richting van Neukirchen. Onze vakantieplaats voor die week.
Inmiddels waren we boven FL100 uitgeklommen. Tijdens de opleiding leer je dat je nimmer langer dan een half uur boven dit level mag blijven zonder zuurstofapparatuur. Dit om hypoxy te voorkomen. Uiteraard merkte ik wel aan de ademhaling dat de lucht hier duidelijk ijler was. Af en toe moest ik echt een keer dieper ademhalen. Een stuk of vier keer vroeg de SP mij ook of alles in orde was. Hij vond mij wat rood in het gezicht, maar dat was volgens mij meer de effecten van de zon tijdens het skieen... :)
Uiteindelijk zijn we doorgeklommen naar FL124... Een nieuw hoogterecord voor mij. Wat is dat een ontzettend mooi uitzicht over die bergtoppen. Om niet te lang boven de 10.000 ft amsl te blijven liet ik de kist weer langzaam terugzakken naar FL95 ft. We vlogen het dal verder door naar Neukirchen alwaar ons hotel stond om daar om te keren en weer terug te vliegen in de richting van Zell am See. Maar uiteraard niet nadat we een orbit hebben gevlogen boven 'ons' skigebied.
De route ging verder in de richting van de ruwe bergtoppen in de buurt van Leogang. Zo vlogen we ook over Saalbach Hinterglem met de uitgebreide skipistes. Het is best indrukwekkend om die ruwe rotswanden naast je te zien. Als vlieger in Nederland zie je natuurlijk alleen maar onder je moedertje aarde. Hier geeft haar aanwezigheid een heel ander perspectief.
Uiteindelijk was het weer tijd om terug te keren naar het veld. We naderden het veld vanuit het noorden en de SP gaf aan dat we een direct final konen vliegen. Voor ons zat nog een motorglider zodat ik final wat langer aanvloog om zo ruimte te creëren.
Met een klein beetje extra throttle zette ik deze kist weer netjes op het Oostenrijkse asfalt. De parking brake hoefde niet gebruikt te worden omdat ik genoeg ruimte had om uit te rijden.
Meg een schouderklop van de SP taxiede ik de baan af en al slalommend om de plassen heen zette ik de kist voor de hangar. Ze mocht gelijk op stal.
Terug op het kantoortje van de vliegschool nog even de administratie en financiën afwikkelen en daarna nog even naar het terras voor een drankje en nagenieten van deze geweldige vlucht...
Wat een uitzichten...
Hier de route en hier de foto's...
Mocht je ooit in de alpen zijn. Maak van de gelegenheid gebruik!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten